Η φλογέρα κι η σφεντόνα

Τις ήσυχες και δροσερές ημέρες της Άνοιξης και του Καλοκαιριού,πάνω στους λόφους ή δίπλα,
στα  λιβάδια και τις ακροποταμιές, κάτω απ'τις παχιές σκιές των δέντρων,
 ο βοσκός βγάζει απ' το δισάκι τη φλογέρα .
Την τέχνη της δεν την εγκαταλείπει.

Η παλιά μελωδία ,που ταξιδεύει από παππού σε εγγονό, χιλιάδες χρόνια τώρα, 
απλώνεται με τ' αεράκι στις κοιλάδες και τους λόφους.
Ζώα μικρά και μεγάλα, πουλιά της νύχτας και της μέρας, τρωκτικά των αγρών,έντομα, φυτά, πέτρες και ρυάκια..ολάκερος  ο κάμπος χαίρεται και μαζί του αγαλιάζει κι ο βοσκός.
Γι' αυτό  δόθηκε η φλογέρα ,
για να υμνείται η  ζωή ,η Φύση

Αλλά οι μέρες αλλάζουν
Έρχονται οι παγωμένες και σκληρές  μέρες του Χειμώνα
Κι οι νύχτες  οι ατέλειωτες
Λύκοι και τσακάλια,ψηλά, απ'τις κορυφές κατεβαίνουν
Είναι αγέλες μεγάλες,πεινασμένες, με αρχηγούς και σχέδιο, με δίψα για χαλασμό και αίμα.
Τα σκυλιά πηγαινοέρχονται ανήσυχα και φοβισμένα
Τότε ο βοσκός πιάνει τη σφεντόνα
Την αρχαία τέχνη της δεν την ξέχασε.

Αργά  ανηφορίζει προς τη στάνη.
Τους βλέπει σκορπισμένους ολόγυρα, λυσσασμένους ,αλαφιασμένους
Οι πέτρες σφυρίζουν καθώς σκίζουν τον αέρα
Οι εισβολείς αποτραβιούνται σαστισμένα πίσω.
Χάνονται πίσω απ' τα δέντρα βγάζοντας απόκοσμα γρυλίσματα, σαν κατάρες.
 Γι' αυτό δόθηκε η σφεντόνα.
Για να  ησυχάζουν οι ψυχές
μεσ' τους άγριους χειμώνες