19 Μαΐου μέρα μνήμης και τιμής της γενοκτονίας των Ποντίων ..
πως να μην θυμηθώ;
Συγκλονιστικές μαρτυρίες από τη σφαγή των Ποντίων
Έβλεπες τους ανθρώπους να τρώνε ψοφίμια, πολλές φορές μάλιστα εγένοντο
ομηρικαί μάχαι δια να κόψη κανείς ένα ανθρώπινο κομμάτι, από αυτά που
εκείτοντο μέσα στον δρόμο . Έσφαξαν γυναίκες και παιδιά !
Άρπαξαν το γέρο παππού οι νεότουρκοι ,ζητώντας να τους δώσει χρήματα και ό,τι άλλο είχε. Συνέχεια άρπαξαν από τα μαλλιά τη γιαγιά και ζητούσαν να τους δώσει δαχτυλίδια, ρούχα και τρόφιμα. Δεν τους έφταναν ό,τι έπαιρναν. Άρχισαν να χτυπούν. Τους κρεμούσαν έξω από τα σπίτια τους !
Είμασταν περισσότερες από 100 γυναίκες και είχαμε 8-10 παιδιά, ηλικίας 2 έως 7 χρονών και αποφασίσαμε να τα πνίξουμε μην τυχόν και κλάψει κάποιο ή μιλήσει, και όταν οι Τούρκοι θα ήταν κοντά μας θα ανακάλυπταν την κρυψώνα μας και θα μας συλλάμβαναν. Τότε η καθεμία από εμάς πήρε το παιδί της άλλης και το έπνιξε, σφίγγοντας το λαιμό του και αφήνοντας το νερό του καταρράκτη να μπει μέσα στο στόμα του.
Κάποιο κοριτσάκι 6-7 χρονών όταν είδε το τι γινότανε, μας παρακάλεσε να μην της βγάλουμε από το λαιμό κάτι χαϊμαλιά που είχε και μας είπε στα τούρκικα «πενί ποορκενέ τσιτσιλεριμί τσικάρτμαγιν», δηλαδή όταν με πνίγεται να μη βγάλετε από το λαιμό μου τα χαϊμαλιά…
Μας πήραν όλους σε μια πορεία θανάτου. Πολλοί, οι γεροντότεροι, δεν άντεξαν. Τον θείο της μητέρας μου, τον παπα-Κυριάκο, τον διέταξαν οι Τούρκοι στρατιώτες να φύγει. Εκείνος λειτουργούσε. Ζήτησε να αποχωρήσει μόλις θα τέλειωνε η εκκλησία. Οι Τούρκοι απείλησαν να κλειδώσουν τις πόρτες και να τους κάψουν ζωντανούς. Τελικά τους έκαψαν μέσα στην εκκλησία.
Εκεί που μας πήγαιναν, πριν μπούμε στην εκκλησιά, είδα χάμω στα βοτσαλάκια ένα μικρούτσικο βιβλιαράκι μ’ ένα σταυρό ζωγραφισμένο στο εξώφυλλό του. Έσκυψα το πήρα και το έχωσα στην τσέπη μου. Ήταν μια ιερή σύνοψη.
Κατατρομαγμένα, ιδίως εμείς τα μικρά, ζαρώναμε το ένα πάνω στο άλλο.
Καθημερινή πίκρα για το χάσιμο των συντρόφων που άφηναν το κουφάρι των για βορά στα όρνια και στα τσακάλια.
Δεν ήθελαν μόνο να σκοτώσουν, ήθελαν να βασανίσουν, ήθελαν ακόμα να εκτονωθούν πάνω στα βασανισμένα κορμιά, να κορέσουν τα πάθη των. Κι όσες γυναίκες έτυχε να συμπορεύονται με τους άνδρες των και τα παιδιά τους, αφού τις βίαζαν μπροστά τους, στο τέλος τις ξεκοίλιαζαν. Μέσα στις κοπριές των ζώων χωμένοι, προσπαθούσαν να ζεστάνουν τα κορμιά τους.
Το τρομοκρατημένο πλήθος των γυναικόπαιδων, που είχε ριχτεί στους δρόμους σε ένα βουβό κι’ ασυγκράτητο κλάμα και σε σπαραξικάρδιες κραυγές απελπισίας.
Σκληροί σαν ύαινες, που διψούν για αίμα, και διεστραμμένοι σαδιστές, που γλεντούν με τον πόνο και τα βασανιστήρια των θυμάτων τους, χύμιξαν μανιασμένοι στα γυναικόπαιδα και τους γέρους, κραυγάζοντας, βρίζοντας, χτυπώντας, κλωτσώντας και σπρώχνοντάς τους να μαζευτούν στην πλατεία.
Οι μητέρες αναμαλλιασμένες, κατάχλωμες από το τσουχτερό κρύο και το φόβο, με τα βρέφη στην αγκαλιά και τα νήπια μπερδεμένα στα πόδια τους.
Οι κοπέλες άλλες με τους γέρους γονείς κι’ άλλες με γριές ή άρρωστους αγκαλιασμένες, περιμαζεύτηκαν με τον κτηνώδη αυτόν τρόπο, στην πλατεία σαν πρόβατα για τη σφαγή, μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από σπαραχτικές κραυγές και θρήνους και κοπετούς.
Η πρώτη φάση της απερίγραπτης τραγωδίας του Μπεϊαλάν έκλεισε, έτσι, θριαμβευτικά για τους θλιβερούς ήρωες του νεοτουρκικού εγκλήματος γενοκτονίας.
Και τότε, σαν λυσσασμένα θεριά, ρίχτηκαν στις γυναίκες, τα μωρά και τους γέρους, και με γροθιές, με κοντακιές και κλωτσιές έχωσαν και στρίμωξαν στα δύο σπίτια τα αθώα και άκακα αυτά πλάσματα, που ο αριθμός τους πλησίαζε τις τρεις εκατοντάδες.
Και τώρα δεν έμενε παρά η τρίτη και τελική φάση της πατριωτικής… επιχείρησης των θλιβερών ηρώων-συμμοριτών του Τοπάλ Οσμάν.
Δεν χρειάστηκαν παρά μια αγκαλιά ξερά χόρτα και μερικά σπασμένα πέταυρα (χαρτόματα) ν’ ανάψει η φωτιά. Και σε λίγο τα δύο σπίτια, έγιναν πυροτέχνημα και ζώστηκαν, από μέσα κι’ απ’ έξω, από πύρινες γλώσσες και μαυροκόκκινο καπνό. Το τι ακολούθησε την ώρα εκείνη δεν περιγράφεται.
Οι μητέρες ξετρελαμένες, έσφιγγαν, αλαλάζοντας και τσιρίζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής τους, στην αγκαλιά τα μωρά τους, που έκλαιγαν και κραύγαζαν «μάνα, μανίτσα!».
Οι κοπέλες και οι άλλες γυναίκες με τους γέρους γονείς, τα παιδιά και τους αρρώστους, κραύγαζαν και αρπάζονταν μεταξύ τους σαν να ήθελαν να πάρουν και να δώσουν κουράγιο και βοήθεια, καθώς έπαιρναν φωτιά τα μαλλιά και τα ρούχα τους κι’ άρχισαν να γλύφουν το κορμί οι φλόγες.
Κραυγές, που ξέσκιζαν το λαρύγγι και τ’ αυτιά, φωνές μανιακές και κλάματα βροντερά, άγρια ουρλιαχτά ανθρώπων, που έχασαν από τρόμο και πόνο τα μυαλά τους, χτυπήματα στα στήθη, στον πυρακτωμένο αέρα και στους τοίχους – χαλασμός κόσμου, ένα ζωντανό κομμάτι από την κόλαση στη γη! Αυτή την εφιαλτική εικόνα παρίσταναν, τα πρώτα λεπτά, τα δύο σπίτια που τα είχαν αγκαλιάσει οι φλόγες.
Μερικές γυναίκες και κοπέλες στον πόνο, την φρίκη και την απελπισία τους, δοκίμασαν να ριχτούν από τα παράθυρα, προτιμώντας να σκοτωθούν πέφτοντας κάτω ή με σφαίρες από όπλο, παρά να υποστούν τον φριχτό θάνατο στην φωτιά.
Οι τσέτες που απολάμβαναν με κέφι και χαχανητά το μακάβριο θέαμα, έκαναν το χατίρι τους – πυροβόλησαν και τις σκότωσαν.
Δεν κράτησε πολλά λεπτά, αυτή η σπαραξικάρδια οχλοβοή, από τους αλαλαγμούς, τις άγριες κραυγές, τα τσουχτερά ξεφωνητά και το ξέφρενο κλάμα.
Σε μια χαρακτηριστική σκηνή μετά την σφαγή του Τουμλού Πινάρ όπου ο προδομένος ελληνικός στρατός υποχωρώντας δέχονταν συνεχώς τις επιθέσεις των Τούρκων, ο Μουσταφά Κεμάλ, ομολόγησε στους στρατηγούς του πως οι Έλληνες δεν νικιούνται γιατί δεν είναι γενναίοι, αλλά… γιατί προδόθηκαν από τους ηγέτες τους.
Δυστυχώς, αυτή η ελληνική ιστορία… επαναλαμβάνεται.
Τι τα θυμάμαι;
Πως να μην τα θυμηθώ ..Πώς;
~~Την πρόταση του Ελευθερίου Βενιζέλου για απονομή Νόμπελ Ειρήνης στον σφαγέα του ποντιακού Ελληνισμού Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ;
Να μην θυμηθώ! Την κατάθεση στεφάνου στον σφαγέα του ποντιακού Ελληνισμού .Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ από όλους τους πρωθυπουργούς και προέδρους δημοκρατίας του Ελ. κοινόβιου;
~~Την κατάθεση στεφάνου στο μαυσωλείο του σφαγέα του ποντιακού Ελληνισμού Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ από τον Γεώργιο Α. Παπανδρέου τον Β’ κοινώς ΓΑΠ;
~~Την κατάθεση στεφάνου στο μαυσωλείο του σφαγέα του Ποντιακού Ελληνισμού Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ από τον Κώστα Α. Καραμανλή τον Β’ ;
~~Την εκλογή στο Ελληνικό κοινοβούλιο της εθνομηδενίστριας ανιστόρητης Ρεπόυση Γιαβρόγλου και του Φίλη, Υπουργών παιδείας ;;
.~~Την προδοτική σημερινή στάση των Δημάρχων Αθηνών και Θεσ/νίκης στο θέμα των σημερινών συγκεντρώσεων για τη Γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων;
.~~Τους τόσους άλλους θολοκολτουριάρηδες και ψευτοπροοδευτικούς Νέο-‘Ελληνες παγκοσμιοποιητές Αλέξη Τσίπρα και Κυριάκου Μητσοτάκη , που κατάφεραν να κλείσουν το ΕΘΝΟΣ των Ελλήνων σ’ ένα μικρο σε έκταση κράτος, για να το κουμαντάρουν σαν μπακάλικο της γειτονιάς η ΕΕ ;
.~~Ακόμα και μέχρι σήμερα δεν χόρτασαν και δεν θα χορτάσουν ποτέ να γενοκτονούν τον Ελληνισμό !!
Τυχαίο ότι το Αεροδρόμιο της Κωσταντινούπολης ονομάστηκε στους σφαγείς των Ποντίων Κεμάλ Ατατούρκ και το Αεροδρόμιο της Αθήνας Ελευθέριος Βενιζέλος; Και αυτό είναι Τυχαίο ;
~~Ίσως δεν μπορούν να το χωνέψουν ο,τι ο ‘Ελ-λην είναι άυλος ! είναι πνεύμα !
~~Φαίνεται αγαπητοί Ελληνες Πόντιοι ότι για να κυβερνήσεις αυτόν τον τόπο πρέπει πρώτα να τον ΕΞΕΦΤΕΛΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΡΟΔΟΣΕΙΣ.
~~Πως να μην Θυμηθώ;;
Με Δέος,εκτίμηση και Σεβασμό στις ΑΘΑΝΑΤΕΣ ΨΥΧΕΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ !!
Κωσταντινιά Ντέμου “Μακεδόνισσα “
