Ο
Γώγος Πετρίδης ήταν γιος του Σταύρη
Πετρίδη, ενός από τους
πιο
διάσημους λυράρηδες και τραγουδιστές του Πόντου.
Ο Γώγος όμως έμελε να γίνει ακόμη πιό ξακουστός...
όχι μόνο συνέχισε το έργο του πατέρα του αλλά,
μεγαλωμένος με τα ακούσματα της νεοελληνικής
πραγματικότητας
πρόσθεσε νέα στοιχεία στην Ποντιακή μουσική και φανέρωσε τις άγνωστες εως τότε δυνατότητες της λύρας
Έχει εξαιρετικά
μουσικά
χαρίσματα και απορροφάει όλα τα μηνύματα από την
ποντιακή
παράδοση. Παράλληλα με την λύρα παίζει
και μπουζούκι.
Στα
χρόνια της ωρίμανσης του ως μουσικού
-από την
δεκαετία
του ’50 και μετά- στην Ελλάδα αρχίζει να ακούγεται
η
ποντιακή μουσική πρώτα από τα ραδιόφωνα και αργότερα
μπαίνει
και στα νυχτερινά κέντρα διασκεδάσεως με βασικό
μουσικό
όργανο την λύρα. Σ’ αυτά γεννιούνται οι
πρώτοι
επαγγελματίες Πόντιοι καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων ο
Γώγος
ήταν πρωτοπόρος. Αυτή η δουλειά είχε τις προκλήσεις της
-
για την ικανοποίηση των γούστων των πελατών των μαγαζιών
χρειαζόταν
εκτός του ποντιακού ρεπερτορίου να παίζονται κατά
παραγγελία
και γνωστά κομμάτια της εποχής αυτής που είναι και
ευρωπαϊκά
βαλς και ταγκό, τα μπουζουκοτράγουδα: ζεϊμπέκικο
και
χασαποσέρβικο και πολλά αλλά. Ο Γώγος ήταν ο πρώτος που
χάρη
στο ταλέντο του έκανε αυτό το άνοιγμα εξαιρετικά - από
την
μία ικανοποιώντας τους πελάτες των μαγαζιών, αλλά από
την
άλλη αποδεικνύοντας τις άγνωστες μέχρι τότε δυνατότητες
της
ποντιακής λύρας. Ο Γώγος εξασκούσε το επάγγελμα του
μουσικού
αλλά ποτέ δεν ξεχνούσε της ρίζες του, παίζοντας
εκπληκτικά
την δημώδη παράδοση του Πόντου σε γάμους,
πανηγύρια
και συνεργάζεται με ποντιακούς συλλόγους.
Το
φοβερό χειμώνα του 1941 θα τον περάσει στη Νέα Σάντα Κιλκίς δίπλα σε
μακρινούς
συγγενείς του πατέρα του. Για να εξοικονομήσει τα
προς
το ζην θα ασκήσει το επάγγελμα του κουρέα (αυτός άλλωστε
είναι
και ο λόγος για τον οποίο μέχρι το θάνατό του η αστυνομική
του
ταυτότητα θα αναγράφει ‘’επάγγελμα κουρεύς’’).
Την
ίδια περίπου περίοδο θα ασχοληθεί και με μία άλλη
μεγάλη
του αγάπη σχετικά άγνωστη στο ευρύ κοινό: το τρίχορδο
μπουζούκι
και το ρεμπέτικο, που δειλά-δειλά αρχίζει την εποχή αυτή να μετασχηματίζεται σε
λαϊκό τραγούδι. Σύμφωνα με έναν
ακόμη
ανεπιβεβαίωτο μύθο της εποχής θα γνωρίσει το Βασίλη
Τσιτσάνη,
που υπηρετεί στο Τάγμα Τηλεγραφητών Θεσσαλονίκης.
Λέγεται
μάλιστα ότι ο Τσιτσάνης εντυπωσιάστηκε από τη
δεξιοτεχνία
του νεαρού Καλαμαριώτη, αλλά τον συμβούλεψε να
επιμείνει
με τη λύρα, γιατί και η περιοχή ήταν γεμάτη πρόσφυγες
και
το μεροκάματο με το μπουζούκι ακόμη επισφαλές.
Aυτό το άρθρο προέρχεται από το Pontios Akritas ΓΩΓΟΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΛΥΡΑΣ ~ pontios akritas http://pontiosakritas.blogspot.com/2011/04/blog-post_19.html#ixzz1yBY9FBYN
PONTIOS AKRITAS http://www.pontiosakritas.blogspot.com/
